Sycowice

źródło zdjęcia: Sergiusz Jackowski

Urodził się 08.05.1919r i od czternastego roku życia praktykował krawiectwo. Przed wojną należał do „Kółka Strzeleckiego”gdzie ćwiczył się i poznawał wojskową broń palną i białą. Po agresji sowieckiej na Polskę 17 września 1939 już na początku 1940 roku zabrano Go i wszystkich Jego rówieśników do Armii Czerwonej. Otrzymywaliśmy od Niego listy, aż z Samary. Po kilkumiesięcznej służbie został awansowany na sierżanta ze względu na dobrą znajomość broni. W Samarze był instruktorem szkolenia broni palnej, gdzie szkolił przeważnie syberyjskich Kazachów. Z Jego opowiadań wynikało, że ci młodzi żołnierze byli bardzo zacofani, a większość z nich była analfabetami. Po niemieckiej agresji na Rosję w 1941r. ich jednostka wojskowa składająca się przeważnie z Białorusinów, została skierowana na front. Gdzieś koło Briańska stoczyła pierwszy bój, a w następnej większej bitwie Białorusini zaczęli masowo poddawać się do niemieckiej niewoli. Zaczepiali na broń jakąś białą szmatę i grupami uciekali na ich linię frontu. Uznawano ich za kolaborantów a do zdrajców rosyjskie jednostki otwierały ogień przez co wielu Białorusinów zginęło. Tych którzy pozostali w swojej jednostce wycofano z frontu i skierowano na zesłanie na Ural. Kilka następnych listów otrzymaliśmy od Niego właśnie stamtąd. Cała Rodzina cieszyła się, że ocalał z wojennej pożogi i że kiedyś do nas wróci.

Na Uralu katorżnicy ciężko pracowali w „Tajgańskim Grafitnym Kombinacie”. Znajdował się on w mieście Kisztym w Czelabińskiej obłaści. W górach wydobywali grafit, a inni przerabiali drewno tajgi na różne potrzeby przemysłu. Wielu z jego kolegów pracowało w fabryce w Kisztymie. Przerabiano tam grafit na cele gospodarcze, a większość na cele wojenne. (Ta kopalina jest podobna do węgla, lecz nie palna, czyli ognioodporna). Katorżnicy byli niedożywieni, a od ciężkiej pracy, głodu i chłodu puchli i umierali. Tylko co zaradniejsi z trudem jakoś sobie radzili. Podstawową ich spiżarnią były: rzeka i góry Ural. W rzece różnymi sposobami łowili ryby, a na skrawkach górskich łagodnych stoków i na małych równinkach, gdzie była warstwa próchnicy sadzili na wiosnę ziemniaki. Podlewali je rzecznym nanosem, oraz korzystali z ciekłych, fabrycznych, nietoksycznych odpadów przez co ziemniaki były zawsze dorodne.

Brat na Uralu krótko głodował. Żyd – dyrektor kombinatu kiedy dowiedział się, że jest krawcem, zaangażował go jako krawca dla swojej rodziny. Przeżywał bardzo, często uczestnicząc w skromnych pogrzebach swoich kolegów.

Po pięciu latach katorgi wrócił do Międzylesia przed Wielkanocą 1946r. Miał dokument, że brał udział w bitwach na froncie, z tego względu był zarejestrowany w szeregach kombatantów. Od razu w Międzylesiu otworzył prywatny „Zakład Krawiecki”. Wkrótce się ożenił i miał czwórkę dzieci. W połowie lat siedemdziesiątych wyjechał z rodziną do Świebodzina. Od dzieciństwa nie opuszczał stołka z naparstkiem i igłą. Po ożenku do końca życia dla wszystkich, swoich dzieci razem ze swoją żoną wykłuwał igłą pomocną dla Nich godną dolę. Przed emeryturą sporo lat pracował w szpitalu w Ciborzu na stanowisku kierownika szwalni, zmarł 24.02.2006r. Wspominam Go w smutku i nostalgii, jak bardzo był opiekuńczy dla mnie i dla całej Rodziny. Kiedy przeżywałem dramaty rodzinne i ciężki wypadek nie rokujący dalszego życia, każdego dnia w kościele często z żoną żarliwie modlił się w mojej intencji.

Sergiusz Jackowski

 Drukuj artykuł

4 komentarze do artykułu “Wojenny los mojego brata Arseniusza Jackowskiego”

Komentarz wyraża opinie wyłącznie jego autora. Redakcja portalu sycowice.net nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy.

Skomentuj artykuł