Sycowice

Michalina Puszkarska część 4

Młodzi ludzie podejmują szybkie decyzje i taką decyzję podjęłam również ja z Ryśkiem. Niedługo po naszym poznaniu się przeprowadziłam się do Sycowic. Zamieszkaliśmy w domu którego dzisiaj już nie ma, a który znajdował się naprzeciwko zabudowań Wolniewicza a dzisiaj Pani Siergiejewiczowej.

Była to w tym czasie mała, a na dodatek rozszabrowana chałupka która po niezbędnych pracach remontowych okazała się bardzo ciepła i przytulna. W tym czasie w domu w którym mieszkam do dzisiaj zamieszkiwało jakieś starsze małżeństwo. Odwiedzając nas narzekali, że mieszkają w dużym zimnym domu a im na stare lata przydałby się mały i ciepły. Od słowa do słowa zaproponowali nam zamianę domów z czego skorzystaliśmy w 1960 roku.

Nowy duży dom był rzeczywiście zimny i nie wykończony a jak powiedziała mi odwiedzająca nas kiedyś mieszkająca w nim Niemka, jej ojciec wybudował go w pośpiechu tuż przed wybuchem wojny i nie zdążył go wykończyć.

W miarę dorabiania się wszystkie wolne pieniądze przeznaczaliśmy na jego remont i wykańczanie a było tego sporo: okna, podłogi, tynki. Pamiętam, że w ciągu dwóch pierwszych lat woda zamarzała mi w kuchni a w czasie silnego wiatru firanki „fruwały”… . Dbaliśmy tylko o to aby dzieciom było ciepło a była ich spora gromadka bo aż siedmioro.

Gospodarstwo nasze nie było duże. Mieliśmy 2 ha gruntu ornego i 1,70 ha łąki, uprawialiśmy żyto i ziemniaki, mieliśmy dwie krowy i cielaka, kilka świnek i spore stadko kur i kaczek. Do prac w polu najmowaliśmy konie za co płaciliśmy albo odrabialiśmy.

Mąż dodatkowo pracował w Zastalu w Zielonej Górze co pozwalało nam przyzwoicie i godnie żyć. Było to właściwie główne źródło naszego utrzymania, bo z tej małej gospodareczki nie byłoby to możliwe zwłaszcza w sytuacji, kiedy musieliśmy prawie za darmo odstawiać  w ramach tzw. kontyngentu mięso, zboże i mleko.

Ludzie ciężko pracowali ale  szanowali się, sprzyjali sobie  i byli dla siebie bardzo życzliwi, często odbywały się zabawy na których świetnie się bawiliśmy. Organizowali je strażacy albo koło gospodyń a wszystkie zarobione pieniądze przeznaczaliśmy na wyposażenie świetlicy lub na inne wspólne cele które służyły całemu ogółowi.

Nieraz w wolnych chwilach siadaliśmy z sąsiadami na łące, graliśmy w karty, mężczyźni zawsze „coś tam” ze sobą przynieśli, kobiety trochę poplotkowały i stwarzało to miedzy ludźmi więź której dzisiaj nie uświadczysz… .

Kiedy z perspektywy minionych lat patrzę na swoje życie to muszę powiedzieć, że jestem z niego bardzo zadowolona. Miałam dobrego męża, który był dobrym gospodarzem i troskliwym ojcem, razem wychowaliśmy siedmioro dzieci na porządnych i uczciwych ludzi. Teraz z satysfakcją patrzę, jak w dorosłe życie wchodzą moje wnuki i wnuczki, jak uczą się studiują i zakładają swoje rodziny. Czy można chcieć czegoś więcej …?

Boleję tylko nad tym, że ci dobrzy kresowi ludzie odeszli  bezpowrotnie, młodzi pokończyli szkoły i wyjechali, a Sycowice nie bardzo  moją godnych następców…

Cezary Woch

– KONIEC –

GALERIA: (kliknij na zdjęcie aby je powiększyć)

 Drukuj artykuł

4 komentarze do artykułu “Szybkie decyzje”

Komentarz wyraża opinie wyłącznie jego autora. Redakcja portalu sycowice.net nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy.

Skomentuj artykuł